اعتنای من به تو بهر دعاست
بسم الله الرحمن الرحیم
قُلْ مَا یَعْبَأُ بِکُمْ رَبِّی لَوْ لاَ دُعَاؤُکُمْ ﴿ فرقان 77﴾
بگو: «پروردگارم براى شما ارجى قائل نیست اگر دعاى شما نباشد»
همچو مرغی دانه می چیدم بسی
غرق بودم در سرای بی کسی
لحظه ای یا بیشتر حیران شدم
ناگهان در جمع نااهلان شدم
در میان این همه گرگ و سگان
نه بکارم عقل آمد نی زمان
عمق چاهی رفته رفته بیش بود
هم سقوطی سهمگین در پیش بود
لشکر شر و بدی و تیرگی
آمده سویم برای چیرگی
در میان این همه آلودگی
چشمه ای دیدم به نام زندگی
تار و پودش از جهان نور بود
زایش و رویش بنامش جور بود
گفتمش ای سرو بالا و بلند
می کنی آیا فقیری، ارجمند؟
این مریض سخت را درمان کنی
آسمان را بر زمین، مهمان کنی؟
این ضعیف بی نوا را جا دهی
هم ز اشرار جهان، مأوا دهی؟
لحظه ای نگذشت بارانم گرفت
هم صفای آن، همه جانم گرفت
تیره روزی بی تأمل پاک شد
گَرد بی چارگیم بر خاک شد
گفتم ای نیلوفر خوش خط و خال
چه خوش است از تو نمایم این سؤال
تو ز دریایی و مهمان منی
یا ز بالایی و دامان منی ؟!
می شود همچو منی در دام تو
نفس سرکش گردد اینک رام تو؟
از چه رو بر من نظر داری عزیز؟
من که بودم بنده ای پست و حضیض!
او بگفتا ای عزیز خوش خیال
تو همان عبدی و من والا کمال
اینکه بینی من تو را دادم جواب
نه برایت فخر باشد نی عُجاب
اعتنای من به تو بهر دعاست
ورنه پیش من وجودت هم هَباست
خوش درخشیدی به نزد من چرا
چون خدای خویش دیدی بی دَغا
گر دعای تو نباشد کیستی؟
قطره ای یا ذره ای یا نیستی!
گفتم ای جانا بدانم کیستم
مهر تو گر که نباشد نیستم
تو خدای مهربانی من بدم
آشنای جسم و جان و کالبَدم
این حیات و زندگی از نام توست
شهد و شیرین جهان از کام توست
من چه گویم در صفات عالیت
در صفا و عشق و مهر باقیت
از دعا و از اجابت بارها
زنده کردی این چنین بیمارها
پس قبولم کن گناهم را مَبین
هر چه گفتم هر چه کردم، نازنین
جلوه ای کن بردگی ها پاک کن
پاک کن "سجّاد" را در خاک کن
